Gaan waar de wind je blaast!
Door: Joost van Dieren
Blijf op de hoogte en volg Joost
21 Maart 2010 | Argentinië, Corrientes
Geliefde vrienden en familie! Om alle ongerustheid meteen weg te nemen naar zo'n lange stilte: Ik leef nog! Ik ben niet ontvoerd, berooft, ik ben niet in Chili en ik ben al helemaal niet terecht gekomen in de hel die de allesverwoestende aardbeving teweeg heeft gebracht in het grootste deel van Chili. Nee, momenteel begeef ik me alweer drie weken op de basis van Jeugd met een Opdracht in Corrientes. Ik had gepland om een week te blijven, maar dat zogenaamde bezoekje heeft verrassend een andere wending genomen. Hier kom ik verderop in dit reisverslag op terug. Het laatste teken van leven bracht ik jullie vanuit Montivideo: de hoofdstad van Uruguay. Vandaar deed ik verslag van mijn tijd in Buenos Aires, de stad waar momenteel een wolkbreuk al na negen minuten een einde heeft gemaakt aan de super clasica Boca Juniors versus River Plate. Ze zeggen wel eens dat iedere plek op aarde zijn charme heeft. Wie die spreuk heeft bedacht moet maar eens op bezoek in Montevideo, want als de stad al wat heeft is het bepaald geen charme. Ik heb vier dagen doorgebracht in die stad en het waren wat mij betreft drie dagen teveel. Ten eerste was het drie dagen zwaar bewolkt of regenachtig weer. Ten tweede leek het in de stad wel of niemand vreugde had in het leven! Enige activiteit was ver te zoeken en waar ik ook keek zag ik mensen niets doen, voor de deur mate drinken (typisch Argentijnse en Uruguayaanse drank. Ze maken nog steeds ruzie wie de eerste was) of in portieken liggen als dakloos persoon. Aangezien de parken die er waren allemaal gerestaureert werden, de stad grauw aan doet en ook in deze stad veel mensen op straat leven werd ik als melancholisch gevoelspersoon al snel droevig van de plek. Toppunt was toen ik dacht een wandeling te maken langs de boulevard aan zee. Jawel, Montevideo ligt aan zee en heeft wat smalle stranden. Ik liep met een netgekocht ijsje langs het strand toen mijn blik viel op het vele aangespoelde afval en een halfaangevreten dode hond! Ik besloot me vervolgens vier dagen op te sluiten in mijn hostel met uitzondering van een enkele wandeling door de stad. Je moet immers af en toe eens uitgelaten worden toch? Het hoogtepunt was dat ik live getuige mocht zijn van de gouden rit van Mark Tuitert op de olympische spelen. De koningsafstand van het schaatsen werd live uitgezonden op het Uruguayaanse sportkanaal!
Ik besloot een dag eerder dan gepland weg te gaan uit Montevideo. Een busrit van drie uur bracht me in het fantastische historische koloniale stadje genaamd Colonia. De plaats is werkelijk een plaatje met als hoogtepunt het schildeachtige centrum met oude karakteristieke huisjes, de sfeervolle straten en de charmante strandjes. Achteraf had ik liever wat meer dagen in Colonia gespendeerd dan in Montevideo, maar ach je kunt in je decadente reizigersleven niet alles hebben. De twee dagen die ik had besloot ik wel goed te besteden. Ik maakte al snel weer contact in mijn hostel aangezien het weer gedurende de eerste dag besloot dat het tijd was voor weer wat stortbuien. Ik moet zeggen dat veel regen goed is voor de sociale contacten. De dag begon nog mooi en ik besloot na aankomst een verkenningswandeling te maken door het centrum. De wandeling eindigde echter na twee uurtjes bij een krakemikkig kraampje die me beschutting boot tegen de watermassa die naar beneden viel. Daar zit je dan met de kraameigenaar, een broodje worst en pepsi in je handen en een Argentijnse familie die je mate aanbiedt terwijl het water als een snelstromende rivier over de stoep en je voeten raast. Het moet een mooi plaatje zijn geweest.
Op advies van een Canadees besloot ik de volgende dag een scooter te huren. De zon scheen en de lucht was blauw, oftewel de perfecte omstandigheden om eens flink rond te toeren. Voor maar 15 euro kon ik onbeperkt door de omliggende gebieden rijden. Het is ultiem om overal maar heen te rijden en om paadjes te nemen om te zien waar ze uit komen. Na een dag met bezoekjes aan eenzame strandjes nam ik s'avonds weer de boot van Colonia naar Buenos Aires. Na wederom een nachtje bij Rudi Zoet op de bank (duizendmaal dank kerel!) besloot ik de volgende dag een busticket te boeken naar mijn volgende bestemming: Corrientes! Voor het eerst boekte ik een Coche Cama ticket in plaats van Cama. Met een verschil in prijs van maar vier euro was het een prima reis. De stoel net wat ruimer, een eigen schermpje voor de film en prima service gedurende de reis. Na 12 uur kwam ik in de vroegte aan in Corrientes!
Mijn doel was om een kleine week te blijven. Aangezien de zomervakantie ten einde was waren ook alle vrijwilligers, stafmedewerkers en bewoners van de basis weer terug. Het was een weerzien met oude bekenden die ik vijf jaar geleden voor het laatst gezien en gesproken had. Ik kwam erachter dat er ook een Discipelschap Training School aan de gang was en ik kon aansluiten bij de klas om gedurende de week wat lessen mee te volgen. Een DTS gaat over alle facetten van het volgen van Jezus. De lessen in de week gingen over het loslaten en overgeven van je leven aan Jezus en wat dat feitelijk inhoudt. Ik ervoer al snel dat het me pakte en dat ik de lessen super interessant vond.
Naast het volgen van lessen vroeg Ruth me om met haar mee te gaan naar een sloppenwijk aan de andere kant van de stad. Natuurlijk ging ik graag mee. Onderweg vertelde Ruth me over de situatie van het gezin. Wat ze me vertelde is nauwelijks voor te stellen en tegelijk erg schokkend. De vader is 72 en de moeder 34. Zij was prostituee en hij haar klant. Op een gegeven moment bleek dat zij zwanger van hem was geworden en dat zij hem met aids had besmet. Ze kregen samen vervolgens een dochter met het HIV virus en daarnaast nog twee andere kinderen die waarschijnlijk door een ingreep niet dragers zijn van het virus. Feit is nu dat ze achteraf op een veldje wonen in een klein huisje gemaakt van gietijzeren platen. De oudste dochter is nu 14 jaar en begeeft zich in de laatste fase van het aidsvirus. Feitelijk betekent dit dat ze nog jaren kan leven of dat ze morgen er niet meer is. Daar ga je dan in de bus om een kijkje te nemen in het leven van zo'n gezin dat moet rond komen van een bedrag dat ik liever niet noem. Het was goed om daar te zijn, om met de zoon te voetballen en om hen aandacht te geven. Ruth vertelde me dat we waarschijnlijk het enige bezoek zijn in de maand. We brachten een pak drinken mee waarop het zoontje zei: 'hey dat ken ik van de reclame op tv!'. Al met al een bijzondere maar ook confronterende ervaring. Ik nam nog een kijkje in het huisje en wat je dan aantreft kan je van tevoren niet indenken. Al met al gaf het me op de weg terug genoeg stof tot nadenken.
De rest van de dagen op de basis bracht ik door met het lezen van boeken, veel uitslapen en dus het volgen van lessen.
Gedurende de week kreeg ik het idee dat het misschien wel de bedoeling zou zijn dat ik me aan zou sluiten bij de klas. Dit idee werd sterker gaandeweg maandag, de dag van mijn eigenlijke vertrek naar Salta en Chili, dichterbij kwam. Op zondag besloot ik de knoop door te hakken om de DTS te gaan doen. Joost heeft dus nu zijn verplichtingloze leventje ingeruild voor een periode DTS. Ik ben een redelijk impulsieve jongen die graag zijn hart volgt en deze keer zei mijn hart dat een DTS een goed idee zou zijn. Het leven is vol verrassingen en dit is weer een nieuwe verrassing. De omschakeling zorgde bij mijn ouders voor de eerste reactie: 'wat nu weer!'. Het is ook wel een beetje bizar. 5 jaar geleden kom je in Corrientes, je besluit na al die tijd een reis te maken door Zuid Amerika en dan doe je opeens een DTS. Je kunt het alles noemen, maar ik noem het vooral humor van God. Ik had dit immers niet kunnen voorzien. Het enige dat ik kan doen is gewoon gehoorzamen aan zijn roepstem en springen. Alles meegenomen komt het er op neer dat ik sinds twee weken nu officieel onderdeel van het harde regime van op tijd komen en volle dagen met allerlei activiteiten. De eerste dagen was het enorm omschakelen. Na acht weken van reizen en ultieme vrijheid begaf ik me opeens in een strak tijdschema. Hoewel ik weet dat ik goed zit en dat dit een enorm goede tijdsinvestering is weet ik ook dat ik het reizen nu moet opgeven. Ach ja, zoals een vriend al zei: 'ik vond al die blogs en berichten toch al een decadent gehalte krijgen'. Momenteel geniet ik erg van alle nieuwe dingen die ik leer. Iedere week geeft een andere docent les over uiteenlopende onderwerpen. De DTS duurt tot eind juni dus jullie zullen me iets later pas weer terug zien in Nederland. Tot eind april volg ik lessen op de basis hier in Corrientes en dan gaan we in twee teams naar of Chili en Paraguay of Venezuela en Colombia om daar in de praktijk te brengen wat we tijdens de lessen geleerd hebben. Persoonlijk ga ik het liefste naar Chili aangezien we daar praktisch gaan meehelpen bij de wederopbouw van de gebieden die door de aardbeving getroffen zijn. Momenteel zit Ruth daar met een team van vier mensen en de berichten die we door krijgen zijn erger dan de berichten die in de media verschijnen. Hele dorpen zijn weggevaagd. Ik zou heel graag die kant op willen om mee te helpen! We gaan het allemaal meemaken!
Momenteel begeef ik me dus op de basis in de leefgemeenschap. De basis begeeft zich midden in de wijk waardoor je de culturele verschillen steeds duidelijker ziet. In mijn volgende blog zal ik iets meer in gaan op de charmes, frustraties en ongelovelijkheden van het leven in een Argentijnse gemeenschap. Voor nu geniet ik nog even van het weekend.
Heb het goed in Nederland en geniet vooral van de eerste zonnestralen sinds de strengste winter sinds twintig jaar. Toch eeuwig zonde dat het niet van een nieuwe elfstedentocht is gekomen. Het goede nieuws is wel dat ik een deelname van Lotte en Elwin aan die elfstedentocht niet heb hoeven te missen. Tot slot nog twee dingen. 1) mijn Spaans wordt steeds beter! 2) Vanuit het Corrientes waar het langzaamaan wat minder heet begint te worden (het wordt hier van zomer nu lente: ze gaan hier de andere kant op dan bij ons in Nederland) doe ik de hartelijke groeten aan mijn familie, mijn teamgenoten van Zwolsche Boys 4 en NSZ Hartog zaalteam, medeleiders van Vrije Evangelisatie tieners, mijn trouwe huisgenoten, Olster vrienden, NSZ-ers, Collega's van VUconnected en alle trouwe volgers van mijn blogs! Hasta Luego en Dios te Bendiga!
Joost
Ik besloot een dag eerder dan gepland weg te gaan uit Montevideo. Een busrit van drie uur bracht me in het fantastische historische koloniale stadje genaamd Colonia. De plaats is werkelijk een plaatje met als hoogtepunt het schildeachtige centrum met oude karakteristieke huisjes, de sfeervolle straten en de charmante strandjes. Achteraf had ik liever wat meer dagen in Colonia gespendeerd dan in Montevideo, maar ach je kunt in je decadente reizigersleven niet alles hebben. De twee dagen die ik had besloot ik wel goed te besteden. Ik maakte al snel weer contact in mijn hostel aangezien het weer gedurende de eerste dag besloot dat het tijd was voor weer wat stortbuien. Ik moet zeggen dat veel regen goed is voor de sociale contacten. De dag begon nog mooi en ik besloot na aankomst een verkenningswandeling te maken door het centrum. De wandeling eindigde echter na twee uurtjes bij een krakemikkig kraampje die me beschutting boot tegen de watermassa die naar beneden viel. Daar zit je dan met de kraameigenaar, een broodje worst en pepsi in je handen en een Argentijnse familie die je mate aanbiedt terwijl het water als een snelstromende rivier over de stoep en je voeten raast. Het moet een mooi plaatje zijn geweest.
Op advies van een Canadees besloot ik de volgende dag een scooter te huren. De zon scheen en de lucht was blauw, oftewel de perfecte omstandigheden om eens flink rond te toeren. Voor maar 15 euro kon ik onbeperkt door de omliggende gebieden rijden. Het is ultiem om overal maar heen te rijden en om paadjes te nemen om te zien waar ze uit komen. Na een dag met bezoekjes aan eenzame strandjes nam ik s'avonds weer de boot van Colonia naar Buenos Aires. Na wederom een nachtje bij Rudi Zoet op de bank (duizendmaal dank kerel!) besloot ik de volgende dag een busticket te boeken naar mijn volgende bestemming: Corrientes! Voor het eerst boekte ik een Coche Cama ticket in plaats van Cama. Met een verschil in prijs van maar vier euro was het een prima reis. De stoel net wat ruimer, een eigen schermpje voor de film en prima service gedurende de reis. Na 12 uur kwam ik in de vroegte aan in Corrientes!
Mijn doel was om een kleine week te blijven. Aangezien de zomervakantie ten einde was waren ook alle vrijwilligers, stafmedewerkers en bewoners van de basis weer terug. Het was een weerzien met oude bekenden die ik vijf jaar geleden voor het laatst gezien en gesproken had. Ik kwam erachter dat er ook een Discipelschap Training School aan de gang was en ik kon aansluiten bij de klas om gedurende de week wat lessen mee te volgen. Een DTS gaat over alle facetten van het volgen van Jezus. De lessen in de week gingen over het loslaten en overgeven van je leven aan Jezus en wat dat feitelijk inhoudt. Ik ervoer al snel dat het me pakte en dat ik de lessen super interessant vond.
Naast het volgen van lessen vroeg Ruth me om met haar mee te gaan naar een sloppenwijk aan de andere kant van de stad. Natuurlijk ging ik graag mee. Onderweg vertelde Ruth me over de situatie van het gezin. Wat ze me vertelde is nauwelijks voor te stellen en tegelijk erg schokkend. De vader is 72 en de moeder 34. Zij was prostituee en hij haar klant. Op een gegeven moment bleek dat zij zwanger van hem was geworden en dat zij hem met aids had besmet. Ze kregen samen vervolgens een dochter met het HIV virus en daarnaast nog twee andere kinderen die waarschijnlijk door een ingreep niet dragers zijn van het virus. Feit is nu dat ze achteraf op een veldje wonen in een klein huisje gemaakt van gietijzeren platen. De oudste dochter is nu 14 jaar en begeeft zich in de laatste fase van het aidsvirus. Feitelijk betekent dit dat ze nog jaren kan leven of dat ze morgen er niet meer is. Daar ga je dan in de bus om een kijkje te nemen in het leven van zo'n gezin dat moet rond komen van een bedrag dat ik liever niet noem. Het was goed om daar te zijn, om met de zoon te voetballen en om hen aandacht te geven. Ruth vertelde me dat we waarschijnlijk het enige bezoek zijn in de maand. We brachten een pak drinken mee waarop het zoontje zei: 'hey dat ken ik van de reclame op tv!'. Al met al een bijzondere maar ook confronterende ervaring. Ik nam nog een kijkje in het huisje en wat je dan aantreft kan je van tevoren niet indenken. Al met al gaf het me op de weg terug genoeg stof tot nadenken.
De rest van de dagen op de basis bracht ik door met het lezen van boeken, veel uitslapen en dus het volgen van lessen.
Gedurende de week kreeg ik het idee dat het misschien wel de bedoeling zou zijn dat ik me aan zou sluiten bij de klas. Dit idee werd sterker gaandeweg maandag, de dag van mijn eigenlijke vertrek naar Salta en Chili, dichterbij kwam. Op zondag besloot ik de knoop door te hakken om de DTS te gaan doen. Joost heeft dus nu zijn verplichtingloze leventje ingeruild voor een periode DTS. Ik ben een redelijk impulsieve jongen die graag zijn hart volgt en deze keer zei mijn hart dat een DTS een goed idee zou zijn. Het leven is vol verrassingen en dit is weer een nieuwe verrassing. De omschakeling zorgde bij mijn ouders voor de eerste reactie: 'wat nu weer!'. Het is ook wel een beetje bizar. 5 jaar geleden kom je in Corrientes, je besluit na al die tijd een reis te maken door Zuid Amerika en dan doe je opeens een DTS. Je kunt het alles noemen, maar ik noem het vooral humor van God. Ik had dit immers niet kunnen voorzien. Het enige dat ik kan doen is gewoon gehoorzamen aan zijn roepstem en springen. Alles meegenomen komt het er op neer dat ik sinds twee weken nu officieel onderdeel van het harde regime van op tijd komen en volle dagen met allerlei activiteiten. De eerste dagen was het enorm omschakelen. Na acht weken van reizen en ultieme vrijheid begaf ik me opeens in een strak tijdschema. Hoewel ik weet dat ik goed zit en dat dit een enorm goede tijdsinvestering is weet ik ook dat ik het reizen nu moet opgeven. Ach ja, zoals een vriend al zei: 'ik vond al die blogs en berichten toch al een decadent gehalte krijgen'. Momenteel geniet ik erg van alle nieuwe dingen die ik leer. Iedere week geeft een andere docent les over uiteenlopende onderwerpen. De DTS duurt tot eind juni dus jullie zullen me iets later pas weer terug zien in Nederland. Tot eind april volg ik lessen op de basis hier in Corrientes en dan gaan we in twee teams naar of Chili en Paraguay of Venezuela en Colombia om daar in de praktijk te brengen wat we tijdens de lessen geleerd hebben. Persoonlijk ga ik het liefste naar Chili aangezien we daar praktisch gaan meehelpen bij de wederopbouw van de gebieden die door de aardbeving getroffen zijn. Momenteel zit Ruth daar met een team van vier mensen en de berichten die we door krijgen zijn erger dan de berichten die in de media verschijnen. Hele dorpen zijn weggevaagd. Ik zou heel graag die kant op willen om mee te helpen! We gaan het allemaal meemaken!
Momenteel begeef ik me dus op de basis in de leefgemeenschap. De basis begeeft zich midden in de wijk waardoor je de culturele verschillen steeds duidelijker ziet. In mijn volgende blog zal ik iets meer in gaan op de charmes, frustraties en ongelovelijkheden van het leven in een Argentijnse gemeenschap. Voor nu geniet ik nog even van het weekend.
Heb het goed in Nederland en geniet vooral van de eerste zonnestralen sinds de strengste winter sinds twintig jaar. Toch eeuwig zonde dat het niet van een nieuwe elfstedentocht is gekomen. Het goede nieuws is wel dat ik een deelname van Lotte en Elwin aan die elfstedentocht niet heb hoeven te missen. Tot slot nog twee dingen. 1) mijn Spaans wordt steeds beter! 2) Vanuit het Corrientes waar het langzaamaan wat minder heet begint te worden (het wordt hier van zomer nu lente: ze gaan hier de andere kant op dan bij ons in Nederland) doe ik de hartelijke groeten aan mijn familie, mijn teamgenoten van Zwolsche Boys 4 en NSZ Hartog zaalteam, medeleiders van Vrije Evangelisatie tieners, mijn trouwe huisgenoten, Olster vrienden, NSZ-ers, Collega's van VUconnected en alle trouwe volgers van mijn blogs! Hasta Luego en Dios te Bendiga!
Joost
-
22 Maart 2010 - 08:26
Francien:
Hé Joost. Goed te horne dat het zo goed met je gaat. En zo zie je maar weer: never a dull moment with God. Heb het goed en tot het volgende bericht. -
22 Maart 2010 - 12:58
Lotte:
He Joost,
goed om te lezen dat je t goed hebt daar!
Hier aan de Hobbema gaat alles zn gangetje.. Gister is er op de eerste officiele lentedag op t veldje de eerste voetbalwedstrijd sinds tijden gespeeld (foto's op mn facebook).
Geniet daar! En de groeten van mevr Bosscher! -
22 Maart 2010 - 18:39
Elsa NSZ:
Wat een mooi verhaal!
(snif snifff) -
23 Maart 2010 - 13:32
Bastiaan :
Ha Joost,
Ik blijf erbij: je hebt schrijftalent. Ik besloot hier net vanachter mijn computer om nooit naar Montevideo te gaan na jouw beeldende beschrijving. Ik werd er spontaan eenzaam en mistroostig van, maar dat kan ook komen omdat ik deze mail in een inspiratieloze omgeving van de Vrije Universiteit zit te lezen. Het valt mij wel op dat ik niet een categorie val aan wie jij de groeten doet, behalve dan dat ik een lezer ben van je blogs. Toch krijg je wel mijn hartelijke groeten en ik wens je veel succes met de DTS. Ik neem aan dat je nog wijzer terug zal keren in Nederland waar jij mij die wijze lessen maar moet overbrengen in het prachtige huisje in Utrecht waar ik inmiddels woon.
Groetjes,
Bastiaan -
23 Maart 2010 - 17:18
Hanneke:
Zo te lezen doe je de goede dingen!!
Ik vind het tof!!
Blijf de goede dingen doen! ;)
Groetjes -
23 Maart 2010 - 18:57
De Generaal:
Joost, is het niet een beetje overdreven om in Argentinië een Defender Taining School te volgen?Ik bedoel,..zo'n slechte verdediger ben je echt niet. Dat valt best mee, maar sinds Eisse centraal achterin speelt staat de verdediging best goed en Eisse blijft scoren.Een meesterzet al zeg ik het zelf. Nou ik zou zo zeggen goed opletten op school en dan gaan we het in het nieuwe seizoen gewoon weer opnieuw proberen met hou....... -
29 Maart 2010 - 17:19
Bert Sleijster:
Ha Joost,
goed om te lezen wat je nu allemaal doet - kreeg dit via Renate O. doorgemaild.
Ja, soms gaan dingen anders dan je denkt - koester de mensen en indrukken, gebruik je verstand en laat je meevoeren op de 'wind'. Het ga je goed, groet!
Bert -
30 Maart 2010 - 08:41
Tim:
Hey Joost,
Wat maak je bijzondere dingen mee, goed om te lezen. Mooi besluit om je hart te volgen en langer te blijven!
Uganda is indrukwekkend, maak zoveel dingen mee, Lijkt me goed om van de zomer aan de Dekkerlaan tijdens een bbq elkaars ervaringen te delen!
Take care buddy -
05 April 2010 - 11:24
Jos K:
Ha Kerel! Mooie verhalen en plaatjes man! Gaaf dat je de komende tijd DTS gaat doen. Veel zegen daarin! In de zaal gaat het redelijk, we staan 2e, helaas is dat het hoogst haalbare voor dit seizoen, dus die platte kar zonder Joost erop gaat hem niet worden... -
15 April 2010 - 10:00
Corine Damstra:
Heej joost, via facebook stuitte ik op je site. Wat tof joh, ik wist niet eens dat je weg was... Heel bijzonder, zo'n ervaring in je leven. Je bent bevoorrecht dat je dit zo kunt doen. Geniet er enorm van en ik spreek je vast wel als je weer terug bent en jij vol zit met mooie en spannende verhalen. Gods zegen voor je!!!
gr.corine -
16 April 2010 - 06:29
Michelle:
Inspirerend verhaal Joost. Zo'n reis zet je wel aan het denken, ik ken het!
Liefs Michelle -
18 April 2010 - 08:58
Peter & Alexander:
Beste Joost,
Al een tijdje niets van je gelezen maar 'geen bericht is goed bericht'!? Wij vermaken ons ook best in Holanda. Wij drinken nog geregeld een biertje bij de Keizer en praten over de geneugden des levens
(klassieke muziek, vrouwelijk schoon, hardloopschema's (halve marathon van Zwolle staat op het programma), studievoortgang (bij beiden aardig op schema) en vakantieplannen. Ben benieuwd (Peter) hoe met je Spaans gesteld is. Ben zelf El Principito aan het lezen en hoop het zo wat verder te leren. ik (alexander) ben de laatste wat ingetogen. Peter speelt tennis in Groningen en ik heb niemand meer om met het squashen mijn ego te strelen. Hoe is het verder in Corriëntes o.a. met de broodjes, ik voelde me daar regelmatig heel erg slapjes.Maar Joost, Peter en ik gaan nog even aan ons ontbijtje dus geniet nog daar en laat weer eens wat je horen! Wij zijn in ieder geval erg benieuwd naar je!!
-
27 April 2010 - 08:57
Francien:
11 mei al terug? Ben benieuwd hoe je er uit ziet. zie je wel een keer verschijnen voor een lunch of zo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
