Aan de slag op de evenaar...
Door: Joost van Dieren
Blijf op de hoogte en volg Joost
17 Mei 2010 | Colombia, Bucaramanga
Vrienden! Zoals belooft vanuit een boven verwachting mooi en schilderachtuig Bucaramanga Colombia weer een teken van leven en een iets meer uitgebreid reisverslag van mijn tijd hier in Zuid Amerika! Vandaag is wederom een memorabele dag kort na het ongelukkige verlies van Go Ahead Eagles in de alles of niets promotiewedstrijd tegen Willem 2, met nog maar 24 dagen tot aan de start van het WK voetbal in Zuid Afrika en met welgeteld een dag tot aan mijn 26ste verjaardag! Buenos tardes en veel leesplezier!
Ondanks dat de drie bovengenoemde zaken me volop in het hoofd spelen kan ik me er gelukkig toe zetten om de afgelopen tijd spreekwoordelijk op papier te zetten. Want zoals jullie weten schrijf ik niet letterlijk alles op papier, maar typ ik dit verslag op de computer in een gezellig leeg internetcafe in het zonovergoten Bucaramanga. Na aankomst in deze stad zijn we, zonder een dag rust, gelijk een volle week aan het werk gezet door de pastor van de eerste kerk waar we als team van totaal zeven man sterk te gast zijn. Waarschijnlijk zagen we er zo fris uit dat de beste man niet door had wat een reis van acht dagen in meerdere bussen doet met je energielevel. Ik ben nu dus ook dankbaar met de eerste vrije dag sinds tijden om het woord tot jullie te kunnen richten en om bij te kunnen komen van alles drukte en eerste indrukken. Mijn laatste bericht schreef ik vanaf de basis van Jeugd met een Opdracht in Corrientes waar ik met dertien medestudenten een mooie en leerzame tijd heb gehad met het volgen van de eerste (theoretische) DTS fase. De weken in Corrientes brachten me zodoende zowaar weer in de schoolbanken. Om even een indruk te geven waar een DTS voor staat even een stukje tekst van de website van Jeugd met een Opdracht: Door de hele DTS leer je hoe je kunt groeien in je intimiteit met God, ontwikkelen van je karakter, het uitdragen van Gods liefde, en het vinden van je plek in zending of gemeente en hoe je kunt uitreiken naar anderen.
Iedere dag van de school zat vol met een tal van activiteiten zoals: 3 tot 4 uur les in verschillende bijbelse onderwerpen, werken in de constructie aan de uitbreiding van de basis, gezinnen bezoeken in de onderontwikkelde wijk en tal van andere activiteiten. Het leven op de basis is ook super interessant en meer dan de moeite waard van het blijven, omdat op de basis vrijwilligers en studentn uit een tal van landen samen leven. Dit maakt de basis tot een smeltpot van culturen. Er is op de basis altijd leven in de brouwerij. Naast het leven op de basis is het leven in de Argentijnse wijk van Corrientes ook een omschrijving waard. Er gebeuren soms opmerkelijke en soms ontzettend humorristische dingen. Een paar opmerkelijke praktijkervaringen zal ik proberen te beschrijven. Sinds de economische crisis van begin deze eeuw is er in Argentinie een gebrek aan muntkleingeld. Bij gebrek aan kleingeld krijg je bij de plaatselijke supermarkt en winkels daarom vaak ook geen wisselgeld terug maar het wisselgeld vertaalt in snoep. Een bel is in de wijk schaars. Bellen doe je door twee keer in je handen te klappen. In de wijk moet je niet gek opkijken als je geweerschoten hoort. In de laatste week was er bijvoorbeeld een straat verder nog een afrekening. Af en toe zie je hoog boven je aan de electriciteitskabel schoenen hangen. Je weet dan gelijk dat het een plek is waar drugs verkocht wordt. Overal in de wijk lopen paarden gewoon los door de straten, er zijn in Corrientes meer honden dan mieren en de privacywet bij de dokter kennen ze niet. Bij een bezoek aan de dokter mocht ik rustig drie vrienden meenemen de spreekkamer in. Vervolgens begon de dame uitgebreid aan mij en mijn drie metgezellen over haar eigen aandoeningen te vertellen. Vervolgens vroeg ze als klap op de vuurpijl wanneer die man van de Jeugd met een Opdracht basis met PLASproblemen eens langs zou komen met de resultaten van de urinetest van twee weken geleden. Zo zijn er tal van eigenaardigheden die je tegenkomt zodra je voet aan wal zet in een ander land of continent. Wat in Nederland normaal is en op een bepaalde manier gaat en waarvan je denkt dat het normaal is, kan in een ander land totaal anders gaan.
Het theoretische gedeelte van de DTS zit er nu op en daarmee is ook mijn verblijf op de basis ten einde. Het is tijd om het geleerde tijdens een zogenaamde outreach van twee maanden in Colombia en Ecuador in de praktijk te brengen. Na zoveel tijd op 1 plek ging mijn reizigershart de laatste tijd toch alweer opleven, dus een verandering van omgeving zag ik wel zitten. Door financiele omstandigheden was het niet mogelijk om vanuit Argentinie met het vliegtuig naar Colombia te gaan. Toen ik hier de eerste keer van hoorde dacht ik dat het
miscommunicatie was door mijn gebrekkige Spaans, maar al snel bleek het realiteit! Een busreis van totaal acht dagen bracht ons via Bolivia, Peru en Ecuador naar Colombia. Tussendoor waren we in de Argentijnse provincie Jujuy (vlakbij de grens met Bolivia) nog te gast op een heuze Argentijnse bruiloft van een van de schoolleiders, uiteraard compleet met traditionele tango! Na een overnachting in een van de klaslokalen van een basisschool ging de reis per bus weer verder. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe mijn achterste er na acht dagen in ongveer 14 verschillende bussen uit zag. Ach, je bent jong, flexibel en natuurlijk in voor avontuur. Daarnaast ging ik naar Zuid Amerika met het idee om te backpacken. Nu heb ik zelfs stempels van landen in mijn paspoort die ik in eerste instantie niet eens wilde aandoen. Hoe mooi is dat! De reis voerde langs bergen, landschappen met kaktussen, de kleine kleihuizen van Bolivia, bananenplantages, tropische bossen, onverharde wegen langs afgronden op 4000 meter hoogte en langs de tropische stranden van Peru uiteindelijk naar Colombia. Het eerste aanblik deed verrassend genoeg denken aan de groene heuvels zoals we die kennen van Limburg. De busreis was een avontuur op zich en tijdens de reis bekroop me meerdere malen de gedachte om uit te stappen om al de verschillende vergezichten en landschappen in me op te nemen. In sneltreinvaart knalden we echter van terminal naar terminal. We stapten de bus in om bij de terminal zo snel mogelijk op een andere bus over te kunnen stappen. Naarmate de reis vorderde lukte het me steeds vaker om slaap te pakken. Maar ideaal blijft het natuurlijk niet. Al met al had ik de reis niet willen missen en staan de schitterende uitzichten me nog helder voor de geest. Daarnaast is het grappig te zien hoe de mensen qua uiterlijk verschillen naarmate je met de bus van zuiderlijk Argentinie omhoog kruipt via de verschillende gebieden en landen.
Over het algemeen waren de bussen onderweg van redelijke kwaliteit en voorzien van goede stoelen en eten onderweg. Echter de bus in Bolivia naar La Paz was daarop een grote uitzondering op deze regel. Naast dat Bolivia me opviel door onvriendelijke incidenten schrok ik pas echt toen we de bus zagen die ons in 18 uur slingerend over onverharde wegen en langs afgronden naar de hoogstgelegen stad ter wereld moest brengen (La Paz ligt op 4000 meter hoogte). De bus bleek met blakband aan elkaar te zitten en er bleek ook geen toilet aanwezig te zijn. Overdag ging de reis nog aangezien de zon scheen. Gedurende de nacht echter besloot mijn lichaam me in de steek te laten door me op te zadelen met buikgriep. Helaas kwam daar ook diarree bij kijken. Het enkelvoudige glas en ramen die niet konden sluiten maakten het mogelijk dat de kou van 4000 meter hoogte naar binnen kon snijden. Daar zit je dan met je dunne vest te rillen van de kou terwijl de dreigende druk in je achterste angstaanjagende vormen begint aan te nemen. Ik dacht dat er geen einde aan zou komen. Onder protest van klagende en schreeuwende Bolivianen (Chauffeur rijden! We komen er nooit als we voor hem steeds moeten stoppen!) moest ik twee keer de bus uit sprinten om te voorkomen dat de rit nog vervelender zou worden. Na het innemen van wat remmers (Wouter, ben je eeuwig dankbaar) ging de rit al krakend, piepend en met klappertanden van de snijdende kou verder. Naast dit avontuur waren er nog meer memorabele reismomenten. Echter, om het verslag niet te lang te maken verzoek ik jullie met vragen te wachten tot ik in Augustus weer voet zet op Nederlandse bodem.
Hoe avontuurlijk en soms onbehagelijk de busrit ook was. Het ontvangst in Bucaramanga was hartverwarmend. Bucaramanga is redelijk welvarend en de mensen zijn er enthousiast, vriendelijk en open. De kleine gemeente waar we als team de afgelopen week hebben gewerkt heeft ons als koningen ontvangen en behandeld. Zelfs van de rebellenbeweging hebben we, ook bij de bosrijke grens met Ecuador, niets vernomen. Bucaramanga ligt bijna recht op de evenaar tussen grote groene heuvels en is een levendige stad waar mensen constant op straat te vinden. Het gehele jaar door is de temperatuur met korte broekenweer ongeveer hetzelfde. Om 5 uur s´ochtends is het er al volop licht. Al met al perfecte omstandigheden om hier ook de komende drie weken te werken.
We hebben de afgelopen week in de gezellige kerk geslapen. Wat voor mezelf een mooie plek in een hangmat betekende. De afgelopen week hebben we veel activiteiten gedaan met vooral de jongeren van de gemeente en heb ik een kijkje kunnen nemen binnen de Colombiaanse gezinnen. Het is tof om te merken dat de mensen je zo gastvrij opnemen en overal mee naartoe willen nemen. De week zat vol met activiteiten zoals: voetballen in de volle vroegte (HALF ZES!) met mensen uit de stad, spreken en het opvoeren van evangelisatietheater op verschillende plekken in de stad (kerk, pleinen, zelfs in een supermarkt na sluitingstijd!), het bezoeken van een middelbare school en een afkickkliniek voor drugsverslaafden. Ik merk dat het werk me erg veel voldoening geeft ondanks dat er bijna geen moment is die je voor jezelf kunt invullen. Ik ben ofwel met het team bezig, danwel met mensen uit de kerk of mensen uit de stad. Als blanke grote Nederlander ben je al snel een bezienswaardigheid. Ik kan me niet een plek herinneren waar mensen je zo met een nieuwsschierige blik aankijken of met je op de foto willen. Hoewel ik in Nederland toch echt niet de grootste ben, ben ik hier blijkbaar een reus vergeleken met de plaatselijke bevolking. De aandacht is op zich prima, maar af en toe wil je wel eens wegkruipen. Toch is iedere dag anders en steeds weer ontmoeten we andere mensen. Het is mooi om hen uit te dagen een leven met God te beginnen en om Gods liefde uit te kunnen delen hier in Colombia! De tijd tijdens outreach is vooral om andere mensen te dienen en om er te zijn voor andere mensen. Niet omdat wij nou zo goed zijn, maar omdat er een God is die iedereen persoonlijk ziet, kent en betrokken is.
Na vandaag begint een nieuwe week waarin we waarschijnlijk in een school van Jeugd met een Opdracht Colombia aan het werk gaan. Wat het allemaal in gaat houden laat ik lekker over me heen komen. Feit is wel dat er weer nieuwe ontmoetingen op de rol staan. Ik zie er naar uit!
Terwijl de eerste verjaardags felicitaties binnen komen groet ik jullie en sluit ik dit reisverslag af. Het plaatsen van foto´s gaat momenteel lastig. Ik blijf het proberen en hoop jullie binnenkort te kunnen verblijden met wat impressies.
Het ga jullie allemaal goed!
Joost
Ondanks dat de drie bovengenoemde zaken me volop in het hoofd spelen kan ik me er gelukkig toe zetten om de afgelopen tijd spreekwoordelijk op papier te zetten. Want zoals jullie weten schrijf ik niet letterlijk alles op papier, maar typ ik dit verslag op de computer in een gezellig leeg internetcafe in het zonovergoten Bucaramanga. Na aankomst in deze stad zijn we, zonder een dag rust, gelijk een volle week aan het werk gezet door de pastor van de eerste kerk waar we als team van totaal zeven man sterk te gast zijn. Waarschijnlijk zagen we er zo fris uit dat de beste man niet door had wat een reis van acht dagen in meerdere bussen doet met je energielevel. Ik ben nu dus ook dankbaar met de eerste vrije dag sinds tijden om het woord tot jullie te kunnen richten en om bij te kunnen komen van alles drukte en eerste indrukken. Mijn laatste bericht schreef ik vanaf de basis van Jeugd met een Opdracht in Corrientes waar ik met dertien medestudenten een mooie en leerzame tijd heb gehad met het volgen van de eerste (theoretische) DTS fase. De weken in Corrientes brachten me zodoende zowaar weer in de schoolbanken. Om even een indruk te geven waar een DTS voor staat even een stukje tekst van de website van Jeugd met een Opdracht: Door de hele DTS leer je hoe je kunt groeien in je intimiteit met God, ontwikkelen van je karakter, het uitdragen van Gods liefde, en het vinden van je plek in zending of gemeente en hoe je kunt uitreiken naar anderen.
Iedere dag van de school zat vol met een tal van activiteiten zoals: 3 tot 4 uur les in verschillende bijbelse onderwerpen, werken in de constructie aan de uitbreiding van de basis, gezinnen bezoeken in de onderontwikkelde wijk en tal van andere activiteiten. Het leven op de basis is ook super interessant en meer dan de moeite waard van het blijven, omdat op de basis vrijwilligers en studentn uit een tal van landen samen leven. Dit maakt de basis tot een smeltpot van culturen. Er is op de basis altijd leven in de brouwerij. Naast het leven op de basis is het leven in de Argentijnse wijk van Corrientes ook een omschrijving waard. Er gebeuren soms opmerkelijke en soms ontzettend humorristische dingen. Een paar opmerkelijke praktijkervaringen zal ik proberen te beschrijven. Sinds de economische crisis van begin deze eeuw is er in Argentinie een gebrek aan muntkleingeld. Bij gebrek aan kleingeld krijg je bij de plaatselijke supermarkt en winkels daarom vaak ook geen wisselgeld terug maar het wisselgeld vertaalt in snoep. Een bel is in de wijk schaars. Bellen doe je door twee keer in je handen te klappen. In de wijk moet je niet gek opkijken als je geweerschoten hoort. In de laatste week was er bijvoorbeeld een straat verder nog een afrekening. Af en toe zie je hoog boven je aan de electriciteitskabel schoenen hangen. Je weet dan gelijk dat het een plek is waar drugs verkocht wordt. Overal in de wijk lopen paarden gewoon los door de straten, er zijn in Corrientes meer honden dan mieren en de privacywet bij de dokter kennen ze niet. Bij een bezoek aan de dokter mocht ik rustig drie vrienden meenemen de spreekkamer in. Vervolgens begon de dame uitgebreid aan mij en mijn drie metgezellen over haar eigen aandoeningen te vertellen. Vervolgens vroeg ze als klap op de vuurpijl wanneer die man van de Jeugd met een Opdracht basis met PLASproblemen eens langs zou komen met de resultaten van de urinetest van twee weken geleden. Zo zijn er tal van eigenaardigheden die je tegenkomt zodra je voet aan wal zet in een ander land of continent. Wat in Nederland normaal is en op een bepaalde manier gaat en waarvan je denkt dat het normaal is, kan in een ander land totaal anders gaan.
Het theoretische gedeelte van de DTS zit er nu op en daarmee is ook mijn verblijf op de basis ten einde. Het is tijd om het geleerde tijdens een zogenaamde outreach van twee maanden in Colombia en Ecuador in de praktijk te brengen. Na zoveel tijd op 1 plek ging mijn reizigershart de laatste tijd toch alweer opleven, dus een verandering van omgeving zag ik wel zitten. Door financiele omstandigheden was het niet mogelijk om vanuit Argentinie met het vliegtuig naar Colombia te gaan. Toen ik hier de eerste keer van hoorde dacht ik dat het
miscommunicatie was door mijn gebrekkige Spaans, maar al snel bleek het realiteit! Een busreis van totaal acht dagen bracht ons via Bolivia, Peru en Ecuador naar Colombia. Tussendoor waren we in de Argentijnse provincie Jujuy (vlakbij de grens met Bolivia) nog te gast op een heuze Argentijnse bruiloft van een van de schoolleiders, uiteraard compleet met traditionele tango! Na een overnachting in een van de klaslokalen van een basisschool ging de reis per bus weer verder. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe mijn achterste er na acht dagen in ongveer 14 verschillende bussen uit zag. Ach, je bent jong, flexibel en natuurlijk in voor avontuur. Daarnaast ging ik naar Zuid Amerika met het idee om te backpacken. Nu heb ik zelfs stempels van landen in mijn paspoort die ik in eerste instantie niet eens wilde aandoen. Hoe mooi is dat! De reis voerde langs bergen, landschappen met kaktussen, de kleine kleihuizen van Bolivia, bananenplantages, tropische bossen, onverharde wegen langs afgronden op 4000 meter hoogte en langs de tropische stranden van Peru uiteindelijk naar Colombia. Het eerste aanblik deed verrassend genoeg denken aan de groene heuvels zoals we die kennen van Limburg. De busreis was een avontuur op zich en tijdens de reis bekroop me meerdere malen de gedachte om uit te stappen om al de verschillende vergezichten en landschappen in me op te nemen. In sneltreinvaart knalden we echter van terminal naar terminal. We stapten de bus in om bij de terminal zo snel mogelijk op een andere bus over te kunnen stappen. Naarmate de reis vorderde lukte het me steeds vaker om slaap te pakken. Maar ideaal blijft het natuurlijk niet. Al met al had ik de reis niet willen missen en staan de schitterende uitzichten me nog helder voor de geest. Daarnaast is het grappig te zien hoe de mensen qua uiterlijk verschillen naarmate je met de bus van zuiderlijk Argentinie omhoog kruipt via de verschillende gebieden en landen.
Over het algemeen waren de bussen onderweg van redelijke kwaliteit en voorzien van goede stoelen en eten onderweg. Echter de bus in Bolivia naar La Paz was daarop een grote uitzondering op deze regel. Naast dat Bolivia me opviel door onvriendelijke incidenten schrok ik pas echt toen we de bus zagen die ons in 18 uur slingerend over onverharde wegen en langs afgronden naar de hoogstgelegen stad ter wereld moest brengen (La Paz ligt op 4000 meter hoogte). De bus bleek met blakband aan elkaar te zitten en er bleek ook geen toilet aanwezig te zijn. Overdag ging de reis nog aangezien de zon scheen. Gedurende de nacht echter besloot mijn lichaam me in de steek te laten door me op te zadelen met buikgriep. Helaas kwam daar ook diarree bij kijken. Het enkelvoudige glas en ramen die niet konden sluiten maakten het mogelijk dat de kou van 4000 meter hoogte naar binnen kon snijden. Daar zit je dan met je dunne vest te rillen van de kou terwijl de dreigende druk in je achterste angstaanjagende vormen begint aan te nemen. Ik dacht dat er geen einde aan zou komen. Onder protest van klagende en schreeuwende Bolivianen (Chauffeur rijden! We komen er nooit als we voor hem steeds moeten stoppen!) moest ik twee keer de bus uit sprinten om te voorkomen dat de rit nog vervelender zou worden. Na het innemen van wat remmers (Wouter, ben je eeuwig dankbaar) ging de rit al krakend, piepend en met klappertanden van de snijdende kou verder. Naast dit avontuur waren er nog meer memorabele reismomenten. Echter, om het verslag niet te lang te maken verzoek ik jullie met vragen te wachten tot ik in Augustus weer voet zet op Nederlandse bodem.
Hoe avontuurlijk en soms onbehagelijk de busrit ook was. Het ontvangst in Bucaramanga was hartverwarmend. Bucaramanga is redelijk welvarend en de mensen zijn er enthousiast, vriendelijk en open. De kleine gemeente waar we als team de afgelopen week hebben gewerkt heeft ons als koningen ontvangen en behandeld. Zelfs van de rebellenbeweging hebben we, ook bij de bosrijke grens met Ecuador, niets vernomen. Bucaramanga ligt bijna recht op de evenaar tussen grote groene heuvels en is een levendige stad waar mensen constant op straat te vinden. Het gehele jaar door is de temperatuur met korte broekenweer ongeveer hetzelfde. Om 5 uur s´ochtends is het er al volop licht. Al met al perfecte omstandigheden om hier ook de komende drie weken te werken.
We hebben de afgelopen week in de gezellige kerk geslapen. Wat voor mezelf een mooie plek in een hangmat betekende. De afgelopen week hebben we veel activiteiten gedaan met vooral de jongeren van de gemeente en heb ik een kijkje kunnen nemen binnen de Colombiaanse gezinnen. Het is tof om te merken dat de mensen je zo gastvrij opnemen en overal mee naartoe willen nemen. De week zat vol met activiteiten zoals: voetballen in de volle vroegte (HALF ZES!) met mensen uit de stad, spreken en het opvoeren van evangelisatietheater op verschillende plekken in de stad (kerk, pleinen, zelfs in een supermarkt na sluitingstijd!), het bezoeken van een middelbare school en een afkickkliniek voor drugsverslaafden. Ik merk dat het werk me erg veel voldoening geeft ondanks dat er bijna geen moment is die je voor jezelf kunt invullen. Ik ben ofwel met het team bezig, danwel met mensen uit de kerk of mensen uit de stad. Als blanke grote Nederlander ben je al snel een bezienswaardigheid. Ik kan me niet een plek herinneren waar mensen je zo met een nieuwsschierige blik aankijken of met je op de foto willen. Hoewel ik in Nederland toch echt niet de grootste ben, ben ik hier blijkbaar een reus vergeleken met de plaatselijke bevolking. De aandacht is op zich prima, maar af en toe wil je wel eens wegkruipen. Toch is iedere dag anders en steeds weer ontmoeten we andere mensen. Het is mooi om hen uit te dagen een leven met God te beginnen en om Gods liefde uit te kunnen delen hier in Colombia! De tijd tijdens outreach is vooral om andere mensen te dienen en om er te zijn voor andere mensen. Niet omdat wij nou zo goed zijn, maar omdat er een God is die iedereen persoonlijk ziet, kent en betrokken is.
Na vandaag begint een nieuwe week waarin we waarschijnlijk in een school van Jeugd met een Opdracht Colombia aan het werk gaan. Wat het allemaal in gaat houden laat ik lekker over me heen komen. Feit is wel dat er weer nieuwe ontmoetingen op de rol staan. Ik zie er naar uit!
Terwijl de eerste verjaardags felicitaties binnen komen groet ik jullie en sluit ik dit reisverslag af. Het plaatsen van foto´s gaat momenteel lastig. Ik blijf het proberen en hoop jullie binnenkort te kunnen verblijden met wat impressies.
Het ga jullie allemaal goed!
Joost
-
18 Mei 2010 - 06:58
Lotte Kloppenburg:
Ho Joost,
Zo te lezen maak je mooie dingen mee daar! Geweldig!
Geniet er van en nogmaals gefeliciteerd!
Lot -
18 Mei 2010 - 08:25
Jelle Koopman:
Joost! Mooi om te lezen man, je bent echt een goeie schrijver!
Mooie avonturen!Enne...gefeliciteerd met je verjaardag!!!Geniet ervan daar! Adios amigo! -
18 Mei 2010 - 09:40
Lotte:
Broer!
Jeetje wat een reis heb je achter de rug! Toch een hele ervaring met die buikgriep! :P Lees dat je mooie dingen doet daar. Geniet ervan!
O ja, gefeliciteerd met je verjaardag! Ik werd vanmorgen om 9 uur opgeschikt door een melding van jou verjaardag in mijn telefoon ;) -
18 Mei 2010 - 12:44
Bart & (Mas):
van harte met je verjaardag Joost we vieren het wel als je weer hier bent vinden we net zo gezellig!!!
Groeten Bart Mas Sanne en een aanstaande ZOON -
18 Mei 2010 - 16:26
Gyonne:
Hoi, heel veel succes daar in Bucaramanga! De stad die mij mijn oudste zoon gaf. Mijn zoon is geadopteerd door mij uit Bucaramanga in 1999. Bucaramanga is idd een prachtige stad maar ook een stad met veel armoede...... -
18 Mei 2010 - 17:37
Elsa NSZ:
Je DTS verhaal is voor mij heel herkenbaar. Veel (ongemakkelijke) reizen en een vol programma met weinig rust voor jezelf. Ook grappig dat jij nu met je DTS door Peru & Bolivia bent gereid. Daar heb ik in 2005 mijn outreach gedaan!!! (Arequipa (peru), Cajamarca (peru) en in La Paz (bolivia).
Denk ook echt aan je rust! Dat zou Jezus ook doen!
Over WWJD gesproken!!
Ciao,
Hasta Luego,
Elsa -
18 Mei 2010 - 17:38
Elsa NSZ:
ps. hartelijk gefeliciteerd! maak er een mooi zuid amerikaans feestje van!! :) -
18 Mei 2010 - 19:04
Thijs:
Joost, wat lees ik nu, je krijgt er weer een neefje bij! :). Fijn weer wat van je te horen en te lezen hoe het gaat. Goed bezig kerel, ben trots op je! Houd je taai! Groetjes uit Arnhem -
18 Mei 2010 - 21:26
Marleen:
Hé Joost,
Eindelijk ook eens een berichtje van je schoonzus ;)
Gefeliciteerd met je verjaardag! Zo te lezen verricht je goed werk daar! Zondag in de Adelaarshorst hebben we je wel gemist bij het aanmoedigen van ons cluppie. Ondanks de nederlaag, toch trots op de geweldige prestaties.
Nog veel plezier met de nieuwe dingen die je gaat beleven.
Liefs Marleen -
20 Mei 2010 - 10:06
Wouter:
Joost broeder. Mooie inhoud. Ik had het in een paar minuten doorgelezen.
Groet en hug je leverancier van diarree-remmers: Wouter -
24 Mei 2010 - 19:42
Anita Ten Broeke:
Hoi Joost,
Leuk om al je boeiende verhalen te lezen. Een geweldige ervaring voor je. Ik heb van je ouders begrepen dat je nu van plan bent in augustus terug te komen. Ik zou zeggen: geniet er volop van.
Groet, Anita -
03 Juni 2010 - 20:55
Peter Bruintjes:
Hoi Joost, al even geleden dat je bovenstaand verslag hebt geplaatst, maar ik vond het weer mooi om te lezen! Gezegende tijd daar nog jonge!
Peter -
23 Juni 2010 - 00:18
Ines :
Bijzonder te lezen dat je in Bucaramanga bent! Enne... kom jij uit Deventer toevallig?! Ik woon in de buurt van Deventer maar ben geboren in Bucaramanga en ga over een paar weken voor het eerst naar mijn moederland. Via deze site kwam ik op jouw blog terecht. Ik wens je een fijne tijd in Colombia! Saludos Ines Cecilia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
