Van de sneeuw in de zon...

Wat een overgang op meerdere vlakken! Ik groet jullie vanuit een zonovergoten Sao Paulo, een stad van meer dan 18 miljoen inwoners, alwaar ik in het drukke centrum tussen de vele wolkenkrabbers vanuit een klein internetcafe het eerste reisverslag typ. Na een emotioneel afscheid vertrok ik samen met Wouter vanaf Schiphol naar Zurich om vervolgens door te vliegen naar Sao Paulo. Wouter meende bezorgdheid te zien in de ogen van mijn ouders. Tot dit moment kan ik jullie, pa en ma, gerust stellen dat zelfs een avond in het donkere Sao Paulo (de crimineelste stad van Brazilie) ons niet klein kon krijgen.

De vlucht verliep vlekkeloos. Weinig turbulentie, lieve stewardessen en heerlijk eten! Iets wat niet geheel onbelangrijk is. We hadden zelfs ons eigen tv schermpje waarop we konden kiezen uit verschillende films en games.

Gisterochtend vroeg kwamen we aan op Sao Paulo. Waar we vertrokken uit de vrieskou kwamen we aan in de subtropische warmte. Bij aankomst werden we direct geconfronteerd met de Brazliaanse cultuur wat begon met een immens lange tijd wachten bij de douane. Bij de informatiebalie vroegen we hoe we het beste naar ons hotel konden komen en dat betekende voor 30 euro in een bus van de aitportservice. Aangezien we jong zijn en het avontuur tegemoet willen gaan kozen we echter voor de stadsbus en metro. Van tevoren waren we gewaarschuwd goed op onze spullen te passen. Daar loop je dan op te vallen met je te dure backpack en te groot lijf, in verhouding dan met de Brazilianen. Na drie keer overstappen kwamen we om 12.30 lokale tijd aan bij het hotel.Goed om te weten dat het hier drie uur vroeger is dan in Nederland. We Besloten dat het wijs was om eerst goed bij te slapen in een luxe omgeving. Het Augusta Park Suite Hotel voldeed wat dat betreft volop aan onze verwachtingen met goede bedden, een woonkamer, een lekkere douche, een zwembad op het dak en een eigen balkon met uitzicht op de vele wolkenkrabbers die Sao Paulo rijk is.

Na inchecken bestond de middag vooral uit rondreizen met de metro door de stad en het boeken van een bus voor de trip naar een volgende plaats. Na een paar keer in en uit stappen wisten we al snel de weg met de metro. Dit is voor twee ontwikkelde en vooral sociale jongens natuurlijk geen enkel probleem. Wat me opviel was aan de ene kant de ogen die op ons vielen en aan de andere kant de vriendelijkheid van de mensen. Zonder vragen komen mensen op je af om je te helpen. Zo werden we door Izaak (komt het door zijn naam?) naar het hotel begeleid, door een ander naar de juiste metro. Dit terwijl ons juist werd gezegd om snel uit Sao Paulo te vertrekken om het gevaar van overvallen klein te houden. Na twee keer verdwalen (1 keer een half uur rondwalen in een winkelcentrum op zoek naar de metro en 1 keer totaal de verkeerde kant oplopen op zoek naar het hotel) besloten we s´avonds na een verfrissende douche buiten ons hotel op zoek te gaan naar voedsel. We waren nog niet buiten en we werden overvallen door een geweldige onweersbui met harde subtropische regen en wind. Vuilnis en zelfs een matras kwam voorbij met de hevige waterstromen. Welkom in de Braziliaanse zomer met zon en regen :) In het donker, jawel, gingen we op zoek naar een fijn restaurantje. In een pizzaria werd onze gemoedsrust op de proef gesteld toen er een duistere jongen in zijn eentje achter ons plaats nam, een biertje bestelde, deze niet op dronk, ons boos aankeek en vervolgens zonder zijn biertje op te drinken buiten ging staan bellen. Mijn gedachten waren meteen; deze jongen belt zijn maten en zodra we buiten komen worden we gepakt. Na het eten stopte zowel Wouter als ik ons bankpasje en geld onderin de boxershort. Op tel drie renden we vervolgens op onze fantastisch mooie tevaslippers door de regen als een malle naar ons hotel. Een combinatie van pizza en hard rennen beveel ik niemand aan! Achteraf was het loos alarm, maar het zal je toch maar gebeuren: overvallen worden op je eerste avond in Sao Paulo. Na aankomst in het hotel ging ik op bed liggen en ben met kleren en al gelijk in slaap gevallen. Na een lekker ontbijt vanochtend en het typen van dit verslag reizen we zo met de metro door naar het centrale busstation. Daar wacht ons een bus die ons in zes uur naar Curitiba brengt; een mooie plaats aan de kust. Daar zullen we naar verwachting ongeveer drie dagen genieten van zon en strand. Hopelijk is dan mijn Portugees wat beter, want Engels kunnen ze hier nauwelijks. Mede namens Wouter: Hasta luego!

Joost

p.s. voor de mensen die mij kennen mogen nu hard lachen, want ja Joost is dingen vergeten te weten de pincode van mijn creditcard en een zwembroek! Hoe typisch ;)