Op stap met Marc Jean...

Buenos noches vanuit een bewolkt Curitiba met hier en daar een bui. Na anderhalve dag kennis maken met de Braziliaanse bevolling in Sao Paulo hebben we de immens drukke, hippe en snelle stad achter ons gelaten. Via een comfortabele busreis van zes uurtjes zijn we nu in Curitiba, een stad die aanvoelt als Zwolle: vriendelijk en gemoedelijk. De eerste dagen zijn wat duurder uitgevallen dan we aanvankelijk dachten. We moeten duidelijk nog wennen aan de manier van overnachten en reise. Zo brachten we de eerste nacht in Curitiba nog door in een hotel van 110 real, wat neer komt op 25 euro de man. Na veel gedoe konden we hier terecht. De taalbariere maakt het lastig om iets duidelijk te maken. Het is erg lastig communiceren aangezien hier al helemaal niemand Engels spreekt. Wat moet ervan komen als in 2014 duizende Europeanen naar Brazilie trekken voor het WK voetbal? Na inchecken besloten we voor de gein andere hotels binnen te lopen. Het eerste hotel kwam al neer op 30 real per persoon! Gelukkig hebben we nu een van de twee hostels gevonden en ze spreken hier Engels. In hostel Roma zitten meerdere backpackers. Het is inspirerend om mooie gesprekken te hebben met mensen uit Uruguay, Oostenrijk en zelfs twee Nederlandse dames! Een leuk moment gisteren vond plaats na het inchecken. We besloten rond 12.30 uur gewoon maar eens het centrum door te wandelen. In tegenstelling tot Sao Paulo hadden we het idee totaal niet op te hoeven letten. Totaal geen dreiging van een overval en geen mensen die ons bleven aan staren. Om de proef op de som te nemen besloten we om in de druktste winkelstraat een foto van onszelf te maken. Op het moment dat Wouter wilde klikken was daar opeens Marc Jean! Uit het niets vloog hij ons aan om een foto van ons te maken. Na een eerste wantrouwende blik was het ijs al snel gebroken toen bleek dat de 55 jarige oorspronkelijk uit Frankrijk kwam en nu als vertaler werkt en woont in Curitiba tesamen met zijn vrouw en twee dochters. Marc bleek ontzettend blij eindelijk weer eens Engels te kunnen spreken. Na drie pogingen tot afscheid nemen besloot Marc Jean ons mee te nemen door de stad. In drie uur tijd wandelen, sight seeing en praten wisselden we contactgegevens uit en ik was zo gek hem te beloven hem een single van de Beatles op te sturen zodra ik weer in Nederland ben. Eind van het verhaal is dat we vanavond bij Marc Jean thuis uitgenodigd zijn om kennis te maken met zijn familie. Spannend: het eerste thuiscontact met Braziliaanse locals! Vandaag is de laatste dag in Curitiba en morgen vertrekken we naar de badplaats: Florianpiolis, bekend om haar stranden!

Ook nog wat over de cultuur hier. We merken dat Brazilianen trotse, openhartige mensen zijn en dat de cultuur getypeerd kan worden als open. Ook nemen Brazilianen overal de tijd voor. Of het nou het afrekenen aan de kassa in de supermarkt betreft of het drie uur mee nemen van wildvreemden op een stadstour terwijl je eigenlijk op weg was naar huis. Er lopen hier ontzettend veel mooie vrouwen die duidelijk trots zijn op hun lichaam door sensueel gekleed op straat te lopen en het onderdeel van het lichaam dat ze onderscheid van de man pontifikaal vooruit te steken. Ik merk dat ik daardoor enigzins geprikkeld wordt, om het even zo uit te drukken. Wat ook bizar is dat Brazilianen het niet erg vinden om te laten zien dat ze van iemand houden of leuk vinden. Tenminste als het liefde is dan. Op bijna iedere straat is er wel een stelletje dat openlijk met elkaar staat te zoenen. Niemand schijnt daar hier aanstoot aan te nemen. In Nederland houden we dat vooral binnenskamers. Ach ik neem het allemaal ter kennisgeving aan en het zal allemaal vanzelf wel wennen.

Tot slot nog even het nieuwtje dat we gisteravond voor het eerst gekookt hebben! Het hostel is voorzien van een prima keuken en de supermarkt heeft genoeg producten. Het was een goede ervaring en ik denk dat we dit vaker gaan herhalen. Niet dat we veel eten, want het klimaat nodigt meer uit tot drinken van water dan tot veel eten. De lunch schiet er tot nog toe bijna altijd bijin.

Nou dat was het wel weer even. Ik denk dat we maar weer eens op ons dooie gemakje de stad doorlopen op zoek naar een nieuwe Marc Jean. En oh ja... ik ga mij onderwerpen aan de plaatselijke kapper. Ik denk dat ik kaal ga... foto´s van de reis en de kapperssessie volgen zo spoedig mogelijk!

Adios vanuit Curitiba!

Joost