Onthaasten bij de watervallen....

Onthaasten, dat is het woord dat gisteren in me op kwam. De eerste week van mijn reis had ik duidelijk nodig om te wennen aan geen activiteiten, geen verantwoordelijkheden, geen tv, geen mobiele telefoon en geen ritme zoals ik dat in Nederland gewend was. Ik bemerkte dat ik de eerste week moeite had met omschakelen. Maar nu, zittende vlak bij het zwembad van verreweg het mooiste hostel tot nog toe besef ik dat de rust terug keert. Alles mag relaxed en niets moet, een heerlijk gevoel dat ik iedereen kan aanbevelen. Als ik terug denk aan de eerste week dan denk ik ook aan al die keren dat we leerpunten te verwerken kregen. Het is hier leren, leren en nog eens leren. Even een kleine opsomming:

1) stap nooit zomaar in een taxi zonder te weten waar je hostel is en vraag altijd eerst naar de prijs! Dit geldt vooral als je moe bent van een lange busreis en zin hebt in een hostel...

2) Vraag altijd drie keer aan Braziliaanse hostelmedewerker of hij/zij echt een taxi voor je heeft besteld. Het kan je 15 minuten rennen met een volle backpack schelen!

3) Ga niet op je laatste dag in een plaats terwijl je om 16.00 uur die dag een gereserveerde lange afstandsbus moet halen opeens naar de andere kant van het eiland. Dit alleen omdat daar het mooiste strand zou zijn waar je nog even een uurtje van wilt genieten. Je kunt wel eens de verkeerde bus pakken en zonder geld in the middle of nowhere terecht komen om zodoende je bus te missen.

4) Vertrouw nooit geen hotelmedewerker via de telefoon die als enige Engels spreekt.Hij kan je nog wel eens opzadelen met een te dure hotelkamer. Zoek altijd verder naar goedkopere opties door in de buurt te checken.

5) Leer Portugees voordat je naar Brazilie gaat!

Er zijn veel meer leerpunten te bedenken, maar daar kom ik later nog wel op terug. De laatste keer dat ik jullie berichtte waren we nog in Florianopolis. De laatste dag op het mooie eiland wilden we nuttig besteden door naar een mooi strand te gaan. Vol overmoed pakten we de bus naar Ingleses (de naam van het strand) We hadden drie overstapmomenten nodig en 45 minuten rijden voordat we er waren. Daar aangekomen ploften we in de mooie, schone blauwe zee met de gedachte om rond 14.00 uur weer te vertrekken. We moesten immers de bus van 16.00 uur halen. Voor 115 Real de man hadden we een plaats gereserveerd. Rond 14.15 uur liepen we naar de bushalte alwaar we in de eerste bus stapten die langskwam. Na vragen wisten we namelijk dat de bus naar het centrum zou gaan. Wij dachten daarbij aan centrum van de stad, maar de beste man wie we het vroegen dacht blijkbaar centrum van het plaatsje. Wat volgde was twee uur lang zweten, nagel bijten en alles wat bij frustratie en het uiten van zenuwen past. We kwamen tot onze grote schrik in de kleinste dorpjes terecht terwijl de tijd doortikte. We hadden het laatste geld aan het busticket besteed dus uitstappen kon echt niet. Toen echter het besef kwam dat we de afstandsbus naar Foz niet meer konden halen besloten we de gok te wagen door uit te stappen. In ons beste Portugees/Spaans smeekten we mensen om ons rapido naar het hostel te brengen. Mi amigi i mi, 16.00 hora, bus Foz de Iguazu, you take us there? muy rapido? Jullie raden al dat niemand ons begreep en dat niemand ons mee zou nemen. We kregen nog wel 10 real van een gul persoon in de handen gedrukt. Verslagen hadden we vrede met het feit dat we de bus zouden missen en dat we een nieuw ticket van 45 euro zouden moeten kopen. We namen de eerstvolgende bus terug en liepen door naar de busterminal. Daar aangekomen bleek dat we tot onze grote blijdschap het ticket voor 11 real extra over konden boeken! Wij snel naar het hostel en de backpack halen. We dachten alle tijd te hebben om de volgende bus van 18.45 uur te halen, maar toen bleek dat de receptioniste van het hostel vergeten was een taxi te bellen moesten we als een malle rennen. Voor je verbeelding: twee jongens zwaar beladen al rennend met 30 graden door de straten van Florianopolis. We hadden onderweg de lachers op onze hand.

Het rennen werd ons echter meer dan beloont. Toen ik het eerder had over onthaasten dan bedoel ik het hostel waar we nu nog zitten en vanavond uit vertrekken. Een paradijsje van een hostel met een fijne kamer, een groene ruime omgeving, een heerlijk zwembad, gratis internet en goede reorganiseerde excursies naar de watervallen! Hier leer je wel onthaasten. Na een dag relaxen aan het zwembad volgde de volgende dag een tour naar de watervallen van Iguazu. Het is mogelijk de watervallen te bekijken aan de Braziliaanse of aan de Argentijnse kant. We besloten naar de Argentijnse kant te gaan aangezien we daar 70 procent watervallen konden zien. Met een busje gingen we samen met een stel Duitsers, Denen, Australiers, Amerikanen en Fransen onder leiding van een maffe Argentijn vanuit het hostel op weg naar de watervallen. Bij elke passant stak de Argentijne chauffeur zijn Boca vlag uit het raam om met veel bombarie duidelijk te maken dat hij fan is van deze voetbalclub uit Buenos Aires. Wat volgde was een dag vol verwondering over wat God gemaakt heeft. De meest mooie dieren wisselden zich af met de mooiste watervallen. Het hoogtepunt vormde de ´keel van de duivel´ ofwel de grootste waterval die de diepte in valt! Vandaag wacht ons een dagje Paraguay ofwel Ciudad del este. Hier is het zeer goedkoop spullen kopen en aangezien ik nog wel een fotocamera kan gebruiken ga ik hier proberen om mijn slag te slaan! Vanavond wacht ons de busreis naar Corrientes, waar wij morgen aankomen rond een uur of 10.00. Tenminste als er nog plaats is in de bus :-)

Tot slot nog even een opmerking over hoe het hier gaat. Je ligt in het zwembad terwijl Wouter 10 meter verderop vanachter een computer zijn reisverslag typt. Je gooit voor de gein iets naar hem toe en naast hem reageert een zwitsers meisje genaamd Anna. Je hebt een gesprek en contact is gelegt. Dan ontmoet je Filipe, een Braziliaan die op zoek is naar het doel van zijn leven. Je praat over zijn ervaringen en brengt hem in contact met Anna. S´avonds ga je met z´n vieren boodschappen doen en eet je samen. Hoe mooi is dat! De gesprekken gaan diep. We praten over het leven, het plezier, maar ook de moeilijk dingen.Filipe is zo zijn broertje van 11 verloren aan een auto ongeluk. Sindsdien twijfelt hij over God en zijn bestaan. Het is mooi deze gesprekken te hebben en het geeft waarde aan de reis. Ik geloof niet dat ik hier voor niets ben. Tot nog toe heb ik iedere dag gesprekken met uiteenlopende mensen en ik mag iets toevoegen aan hun leven. S´avonds geeft me dat vaak stof tot nadenken als ik in de warmte op bed lig. Ik moet helaas stoppen met dit reisverslag want andere hostelgasten hijgen in mijn nek om de computer over te nemen. Er valt nog veel te beschrijven, veel gebeurtenissen vliegen door mijn hoofd. Ik heb totaal geen spijt dat ik deze reis, nu nog samen met Wouter, maak. Het is een verrijking in mijn leven en dit kan ik na 10 dagen al zeggen. Het zijn intense dagen waarin ik veel te verwerken krijg. Wat zijn we eigenlijk groen in Nederland en wat zijn we beschermt. Moeilijke momenten, zoals dat verkrachtingsverhaal wisselen zich af met mooie momenten van ontmoetingen en het aanschouwen van Gods schepping. Mooie ingredienten om goed te onthaasten. Vanuit een relaxed Foz de Iguacu Dios te Bendiga y adios!

Joost

p.s. de foto´s staan bij de eerste drie blogs. Het zijn er in totaal 10. Dit is het maximale aantal dat ik kan plaatsen. Meer foto´s volgen binnenkort op een apart album!